(گام هفتم) خجالتی نباشین

خجالتی بودن میشه گفت مادرزادیه. شاید ارثی باشه شاید نباشه ولی معمولا مادرزادیه. اما اکتسابی ام هست. 

مثلا خانواده ای که پدر دکتر مادر دکتر یه بچه. 

بچه راس ساعت فلان بیدار میشه، راس ساعت فلان مسواک میزنه، راس ساعت فلان میخوابه، تو جمع زیاد حرف نمیزنه و به دلیل حساسیت های والدین با بچه های کوچه بُر نمیخوره و خونه بازیه فکری انجام میده... 

خیلی از این بچه ها در آینده از حرف زدن تو جمع خجالت میکشن چون اصلا حرف نزدن که بخوان اعتماد به نفس داشته باشن. 

افراد خجالتی ممکنه تو مسائل حرفه و کار و تحصیلشون بسیار موفق باشن و اعتماد به نفس داشته باشن اما در ارتباط با دیگران و معاشرت خجالتی بدون اعتماد به نفس و ضعیف عمل میکنن. معمولا هم افراد خجالتی درمان نمیشن. 

خجالت از چی از کی؟ میترسن که حرفشون مورد تایید جمع قرار نگیره. 

یه تریپ محکم بردار و شاد

شروع کن به حرف زدن تو جمع های خونوادگی... 

یعنی تو جمع های خودت پدرت مادرت و برادر خواهرات

کم کم گسترشش بده به جمع دوستات و کم کم جمع فامیل و آشنایان

باید به جایی برسونی که تو یه جشن که خیلیا غریبه هستن باهاشون ارتباط برقرار کنی. 

اینکار و میتونی اول از همه از آینه و ضبط کردن صدات شروع کنی... 

تو آینه به خودت نگاه کن. به چشمات نگاه کن. 

نگاه کن

فکر کن به یه سوال میرسی. 

اینکه چرا خجالت میکشی؟

سریع دفتر و خودکار بردار جوابی که ناخودآگاهت میگه بنویس. 

بهش فکر کن. 

صداتو ضبط کن در حال حرف زدن

و یکنواختیه صداتو از بین ببر

تو این حرف زدن بلند بخند. صداتو آزاد کن

میتونی اوایل اینکارو وقتی تنهایی انجام بدی و بعد بیا بگو که چقد پیشرفت کردی. 

خجالت و بزار کنار